Kaya

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het zover voor de volgende update vanuit Down Under. Ondertussen ben ik redelijk gewend aan het leven hier en begin ik steeds meer van de Australische cultuur te begrijpen. Het enige waar ik nog steeds niet aan gewend ben is het feit dat ik hier ook aan het studeren ben en we al in week zes zitten en al toetsen heb en en …. ja. Maar goed.

13 augustus was de open dag van Trinity en de universiteit. De dag was daarom volgepland met activiteiten. In de ochtend was er een volleybal tournament (binnen Trinity) waar wij in volledige trinity outfit hebben deelgenomen als de Trinshitties, omdat we er niks van bakte. In de middag was er bubble voetbal, wat meer bubble ren iedereen omver en vergeet de bal was, en een petting zoo (met cavia’s omg).

Het weekend daarna zijn we naar de Pinnacles woestijn geweest, een zandvlakte met veel kalkstenen pilaren (tot ong. 2 meter hoog). Dit ligt ongeveer 2 1/2 uur rijden boven Perth, dus hebben we wederom auto’s gehuurd, toch fijn dat dit zo makkelijk kan. Helaas was halverwege de rit de tank bijna leeg en moesten we haastig opzoek naar een tankstation en die was nog niet zo makkelijk te vinden, maar we hebben het gered gelukkig. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij de zandduinen in Lancelin, waar we gingen sandboarden. Dit is nog knap lastig en uiteindelijk gingen we allemaal maar op ons board zitten in plaats van staan. Het ging deels ook moeilijk omdat het weer niet geweldig was waardoor het zand wat stroef was, maar überhaupt je evenwicht bewaren is een uitdaging.

Via de vereniging voor internationale studenten in Perth hadden we tickets geregeld voor de laatste wedstrijd Australian Rules Football in Perth, gespeeld door de West Coast Eagles, het team van Perth. Het was heel leuk om te zien, en de sport is een soort mix tussen rugby en American football. We kende niet alle regels precies dus soms was het onduidelijk wat er gebeurde, gelukkig zaten voor ons mensen die dit wel wisten en het geen probleem vonden om het uit te leggen.

Het volgende weekend zijn we op een tweedaagse roadtrip naar Wave Rock geweest. Dit ligt in de wheatbelt van Western Australia, dus het landschap bestond voornamelijk uit enorme akkervelden. Onderweg zijn we een aantal kleine stadjes tegen gekomen, met gemiddeld 500 inwoners. Het zijn duidelijk oude pioniersstadjes waar ze nog erg trots op zijn, aangezien ongeveer elk stadje een museum over de pioniers van hun stad had. Rechtstreeks is Wave Rock 4 1/2 uur rijden, maar we zijn natuurlijk niet in een keer doorgereden. Op de heenweg zijn we via de Tin Horse Highway gereden, waar (zoals de naam al suggereert) allemaal standbeelden staan van paarden, voornamelijk gemaakt van metalen barrels. Het dorpje waar deze weg naar toe leid staat namelijk bekend om de bush races die jaarlijks worden gehouden. Wave rock zelf is een indrukwekkende stenen formatie in de vorm van een golf. Het is ongeveer 100 meter lang en 15 meter hoog. Het was helaas wel aan het regenen waardoor de rots erg glad was en moeilijk te beklimmen. We hadden onderweg van een van de locals de tip gekregen om ook de rots te beklimmen, omdat die nog verder doorloopt dan alleen de golf. Vanaf hier hebben we een prachtige zonsondergang gezien, zij het enigszins verstopt achter de wolken. We hebben overnacht op de camping bij wave rock. Een typisch kenmerk van de Australische campings zijn de BBQs die op gas werken en door iedereen gebruikt mogen worden, dus hebben we ons aan deze traditie gewaagd. Het was wel erg koud (4 graden) ’s nachts, dus we hebben het niet heel lang uitgehouden omdat we helaas geen vuur mochten maken. De volgende dag zijn we nog een wandeling gaan maken in de buurt van wave rock, met prachtig uitgestrekte natuur (en wilde kangoeroes die iets minder graag geaaid wilde worden). Daar was ook een rots/grot die bekend staat als Hippo’s Yawn, omdat het op een gapend nijlpaard lijkt (goh). Na ontbeten/gebrunched te hebben in een schattig (en het enige) bakkerij in het plaatsje Hyden vlak bij Wave Rock, zijn we verder gereden naar Mulka’s caves, waar rotschilderingen van de Aboriginal cultuur bekend zijn.

College Life

Zowel het leven op een college, als studeren op een campus waar alles bij elkaar ligt zorgt voor een hele andere ervaring van het studeren/studentenleven dan thuis. De campus is enorm met veel groen en een aantal (wannabe) oude gebouwen, het duurt meer dan een half uur om van de ene kant van de campus naar de andere kant te lopen. Trinity ligt aan de noordkant van de campus, alleen gescheiden door een grote weg. Vlak bij Trinity ligt een tunnel naar de campus, zodat je veilig kan oversteken. Om te voorkomen dat mensen verdwaald raken en het makkelijker te maken om je colleges te vinden is er een app: Lost on Campus. Deze app heeft alle informatie en maakt gebruik van je locatie, vervolgens kan je zoeken naar collegezalen, bibliotheken, wc's etc. en dan geeft de app aan hoe je er moet komen inclusief een foto van de deur.

Het leven op een residentieel college is een compleet andere ervaring dan op kamers gaan in Nederland. Alles is binnen handbereik en eigenlijk hoef je alleen van het college af als je naar de les moet of boodschappen moet doen. Echter, dit laatste is niet vaak nodig aangezien alle maaltijden inclusief zijn, dus drie keer per dag verplaatsen we ons naar de eetzaal waar er eten voor ons klaarstaat.. best prima. Daarnaast beschikt Trinity over een aantal studieruimtes, gym, muziekruimte, tenniscourt en nog een aantal recreatie/filmruimtes met banken, tv’s, ping Pong en pooltafels. Genoeg te doen dus. Binnen Trinity zijn er 6 gebouwen (wings) met kamers. Deze gebouwen zijn verdeeld in de West en East Squad met ieder 3 gebouwen. Elk gebouw heeft een andere naam en is iets anders ingedeeld. Per gebouw heb je RA (resident advisors) wat ouderejaars van Trinity zijn die je eerste wanknooppunt zijn en wing events organiseren zodat je de mensen in je gebouw beter kan leren kennen. Zo zijn wij een keer een film gaan kijken en een keer gaan schaatsen. Ik woon in de South wing, West Squad, waar de meeste exchange studenten wonen. Ik voel me hier nu helemaal op mn plek, en Trinity is natuurlijk niet echt als thuis, maar het voelt wel al heel gewoon, alle situaties en het ritme hier is al echt een gewoonte geworden.

*Kaya (of Kia) is het Nyungar woord voor hallo, de Nuyngargroep is de Aboriginal cultuur van de regio rondom Perth